(Fr.) En France un évêque très miséricordieux faisait l’aumône chaque fois qu’il rencontrait un lépreux : il descendait de son cheval, mettait l'argent dans ses mains et l'embrassait. Un jour un lépreux refusa l’aumône et demanda que l’évêque lui nettoie le nodule purulent qui pendait à son nez. L’évêque utilisa son doigt, puis un pan de son vêtement, mais le lépreux, toujours mécontent, insista pour que l’évêque le fasse avec la langue. L’évêque, déchiré entre la compassion et l'aversion, le fit. Du nez du lépreux tomba alors une pierre précieuse et le lépreux – le Christ – disparut dans le ciel.

CAPITULUM XXXII De Episcopo qui leprosi nares lingens, gemmam decidentem suscepit.

Eo tempore quo haeresis Albiensium pullulare coepit, contigisse dicitur quod narro. Erat in regno Francorum Epi- scopus quidam, aetate iuvenis sed magnae religionis. Nominis eius sive Dioecesis eius non memini. Hic tantae fuit pietatis, misericordiae ac humilitatis, ut equitans in via neminem leprosorum sibi occurrentitum sine eleemosyna praeteriret. Saepe etiam de equo descendit, et petentes praeveniens, nummis manibus illorum tanquam Christi gazophilacio immissis, atque deosculatis, iterum ascendit et processit. Die quadam dum per stratam publicam incederet, leprosus quidam secus viam stans in agro, voce raucissima ut sui misereretur clamavit. Erat enim aspectus eius tam horridus, et quasi a lepra tam corrosus, ut oculus humanus non sine cruciatu illum inspicere posset. Quem ut sanctus Episcopus vidit, misericordia motus, mox de equo ruit, et ad illum currens obtulit ei eleemosynam. Ad quem leprosus: Non sont mihi necessarii nummi tui. Cui eum Episcopus responderet: Quid ergo vis ut faciam tibi? ille subiunxit: Ut putredinem huius infirmitatis meae abstergas, digito ostendens carunculam de naribus pendentem, magni horroris atque foetoris, Quam cum vir beatus Christi amore succensus, manu tergeret, clamavit ille dicens: Cessa, cessa, asperitatem digitorum tuorum tolerare non valeo. Cumque adhiberet partem camisiae suae quae de panno fuerat satis subtili, simili clamore prohibitus est. Tunc Episcopus: Si pati non potes manum, si non pannum delicatum, unde vis ut abstergatur? Respondit leprosus: Nihil aliud patiar praeter linctionem linguae tuae. Mox ad illud verbum lucta non modica oriri coepit in corde Pontificis inter gratiam et naturam ; illa ut fieret volente, ista contradicente. Sed gratia Dei cooperante et naturae vim faciente, linguam apposuit, et promuscidem elefantinam linxit. Mira res. Mox de naribus eius qui leprosus videbatur, gemma pretiosissima lapsa est in os Episcopi. Et ut ostenderet se esse Christum, qui ad probandam Episcopi virtutem se finxerat leprosum, in oculis eius gloriose coelos ascendit. Et quia eiusdem gloriae particeps futurus esset Episcopus, ascendens repromisit. Dominus Gevardus Abbas noster rediens de Capitulo generali, haec nobis retulit, asserens tunc recenter fuisse gesta.
NOVICIUS : Quid est gratia cooperans?
MONACHUS: Duplex est gratia Dei, operans, per quam Episcopus tantum bonum voluit ; cooperans, per quam illud perfecit. Poterat Antistes iste venerabilis merito dicere, cum sancto Jacob Patriarcha: Vidi Dominum facie ad faciem, et salva facta est anima mea .
NOVICIUS: Magna sunt quae dicis.
MONACHUS : Ut autem non solum in ore duorum, sed et trium testium stet omne verbum, addam tertiam visionem duabus his non imparem, sed forte iudicio tuo propter opus maiorem.