Secundo est Dei placativa.

Legitur in Libro de Septem Donis Spiritus Sancti quod uxor cujusdam comitis prole carens, rogavit Deum pro ea habenda; et cum ei non daretur promisit dyabolo quod si eo procurante prolem haberet illam sibi daret. Que concepit et peperit filium, quem in baptismo vocavit Robertum, qui parvulus mamilas nutritum mordebat, adultus alios percutiebat rapinas faciebat, virgines deflorabat; et cum procedente tempore cresceret in malicia, factus adultus miles fuit deterior. Cum autem mater ejus querelis conquerentium commota doleret de eo quod circa eum frustra laboraretur quia constabat quod nihil faceret nisi malum; evaginato gladio, dixit quod eam occideret nisi panderet causam dicti sui. Ipsa autem timore perterrita retulit sibi quomodo eum dyabolo dederat; quod cum audivisset, ivit romam confiteri pape. Et cum sepe ad hoc laborasset, in quodam loco tenuit pedes ejus dicens quod prius se occidi permitteret quam recederet non confessus. Qui cum illum audisset misit illum ad quendam inclusum, qui circa eum perplexus in missa rogavit Dominum ut ei notificaret penitentiam quam sibi imponeret. Cui columba missa de celitus cartam detulit continentem penitentiam in hunc modum, ut videlicet non loqueretur sine dicti heremite licentia. Qui fatuum se simularet injurias sibi illatas pacienter portaret, cum canibus jaceret et que ab eis auferet tantum comederet. Quam penitentiam ille gratanter suscipiens tonderi se fecit ab heremita, et pergens ad civitatem regiam, insequentibus eum pueris, aulam regis ascendit in qua cum canibus pugnavit que eis proiciebantur rapiens. Curiales autem ossa et omnia quedam carnibus proiciebant ut viderent illum cum eis pugnantem. Perpendens autem rex quod ea tantum comedebat que canibus abstulisset, multa eis proiciebat ut illi essent in cibum. Hic cum canibus jacens pernoctabat in oratione et fletu. Cui rex compaciens non sinebat eum molestari. Cum autem ille pro rege oraret, processerat enim ad bellum barbareos ipsius regnum vastantes. Duxit eum autem angelus ad fontem qui erat in orto regio, ibique imponens super eum militem albis armis et cruce rubea indutum, monuit eum quatenus victoria obtenta cuncta juxta fontem poneret. Qui ad exercitum pergens, prostratis hostibus, quod angelus dixerat adimplevit, filia regis muta hoc de fenestra camere sue vidente. Reversus autem rex, quesivit quis esset miles albis armis indutus. Cumque non inveniretur, predicta filia ejus ipsum digito ostendebat. Cum autem hostes rediissent cum majori exercitu robertus ab angelo monitus, regem et ejus exercitum liberavit, hostes superavit. Quod cernens rex precepit militibus suis ut eum caperent, si eum aliter ducere non possent, ipsum honorare cupiens. Unus autem miles volens eum capere et non valens, ipsum in cruce lancea vulneravit et ferrum remansit in vulnere. Ipse autem juxta predictum fontem armis depositis, ferrum abjecit et mustium super vulnus posuit. Quod videns filia regis cucurrit et ferrum accepit. Dicente autem rege quod filiam suam daret in conjugem militi qui vicerat si veniret, suumque faceret heredem. Senescallus ejus crus vulneravit et ferrum cujusdam lancee apportavit, quem fraudulentum cognovit miles qui robertum vulneravit; non tamen dicere audebat ferrum illud non esse suum. Cum autem puella deberet a senascullo desponsari, signis quibus poterat resistere fatuum ostendebat. Cumque verberibus urgeretur a patre aperuit Dominus os ejus. Que visa referens ferrum reportavit; quod miles suum esse cognoscens in sua posuit hasta. Heremita autem divina revelatione adveniens, precepit ei ut loqueretur et veritatem diceret predictorum, quod vix fecit. Cum autem rex vellet ei filiam suam unigenitam dare in conjugem et regnum ei dimittere, non acquievit. Et cum homines patris sui eum repeterent ut eis donaretur, auditis que de ea narrabantur, cum de eis ire restuit, sed relictis omnibus cum predicto heremita heremiticam vitam duxit.