Caesarius Heisterbacensis, Libri VIII miraculorum

INCIPIT SECUNDUS LIBER.

De conuerso, qui communicare non potuit, eo quod non fuisset baptizatus.

Narrauit predictus abbas293 rem mirabilem satis, temporibus suis gestam fuisse asserens: Erat, inquit, in dyocesi nostra, id est Halberstadensi294, conuersus quidam nigri ordinis295, fide et uita irreprehensibilis. Qui nullo modo sacram communionem suscipere poterat, quantum licet contritione cordis uel confessione oris se prepararet. Adueniente die quadam domino Brunone, eiusdem ecclesie episcopo296, eo quod uir esset prudens, discretus et litteratus, relatum est ei ab abbate et fratribus, quod predictus conuersus corpus Dominicum suscipere non posset. Qui ait: "Uocate michi conuersum". Qui cum uocatus esset, timens episcopus, ne forte peccata sua inpedirent tantam gratiam, ad confessionis antidotum illum adhortari cepit. Respondente conuerso: "Domine, nullius peccati inconfessi michi conscius sum; etsi iam moriturus essem, quod amplius confiteri possem, non inuenirem", episcopus diuinitus afflatus subiunxit: "Dic michi, frater, de qua prouincia es tu et unde uel quomodo uenisti ad locum istum?" Respondit conuersus: "Domine, pater meus et mater mea, sicut ab eis audiui, ducti sunt in regiones longinquas et male christianas ibique natus sum. Post quorum mortem, cum iam adultus essem, sciens me de Alemannia duxisse originem, ad natales meos regressus sum atque in hoc monasterio conuersus". Episcopus statim coniciens, quod baptizatus non esset, doleum afferri iussit, aquam infusam benedixit sicque hominem in nomine Patris et Filii et Spiritus sancti baptizauit. Deinde ait episcopus: "Afferte michi nunc pixidem cum sacramento corporis Dominici". Que cum allata fuisset, conuerso episcopus hostiam salutarem in os misit, quam ille sine omni difficultate sumpsit et masticauit ab illa hora deinceps. Uidentes hoc qui aderant admirati sunt, in tanto miraculo gratiam baptismi cognoscentes.

Audiui tamen ab alio quodam abbate, quod huic contrarium uidetur, de quo caritas uestra iudicet.

Notes:
  • 293 Albero von Waldsassen.
  • 294 Waldsassen lag im Regensburger Sprengel. Die Erzählung kann sich aber auf einen früheren Lebensabschnitt Alberos beziehen, der nach I, 41 (S. 70) Novize in Pforta gewesen war und vorher oder nachher der Halberstädter Diözese angehört haben kann, in der z. B. das gleich Pforta von Walkenried aus gegründete Cistercienserkloster Sittichenbach lag; vgl. jedoch S. 96 Anm 1.
  • 295 Des Benediktinerordens.
  • 296 In jenen Jahrzehnten gab es keinen Bischof Bruno von Halberstadt. Schonbach, Mitteilungen des Instituts für Österreichische Geschichtsforschung 23 (19C2), S. 671 vermutet eine Verwechslung mit Bruno II. von Meisen (1209—1228), der neben Bruno IV. von Köln (1205—1208) als einziger Bischof Deutschlands am Ende des 12. und im ersten Drittel des 13. Jahrhunderts den Namen Bruno trug. Hat Caesarius sich in der Diözese, nicht im Namen des Bischofs geirrt, so darf man wohl darauf hinweisen, das im Meißner Sprengel Altzella seine Mönche aus Pforta erhalten hatte (vgl. Janauschek, Orig. Cisterc. S. 1711), wo Albero Novize gewesen war, das dort auch Dobrilugk lag, für das Caesarius vielleicht irrtümlich Waldsassen genannt hat (s. oben S. 69 Anm. 1 und S. 94 Anm. 2).
Indexed exemplum: TE004431
This work directed by J. Berlioz, M. A. Polo de Beaulieu, and Pascal Collomb is licenced for use under ETALAB Open License 2.0 Ce travail réalisé sous la direction de J. Berlioz, M. A. Polo de Beaulieu et Pascal Collomb est mis à disposition sous licence ETALAB Licence Ouverte 2.0 This work directed by J. Berlioz, M. A. Polo de Beaulieu, and Pascal Collomb is licenced for use under ETALAB Open License 2.0 This work directed by J. Berlioz, M. A. Polo de Beaulieu, and Pascal Collomb is licenced for use under ETALAB Open License 2.0 This work directed by J. Berlioz, M. A. Polo de Beaulieu, and Pascal Collomb is licenced for use under ETALAB Open License 2.0
Powered byPropulsé parPowered byPowered byPropulsado para