(Fr.) Dans le diocèse de Cologne, une famille de chevaliers retranchée dans une forteresse, confia la clé de la porte à un serviteur qu’ils croyaient fidèle. Celui-ci profita du sommeil de ses maîtres pour ouvrir à leurs ennemis qui les tuèrent. Regrettant son forfait, le traître alla se confesser au pénitencier du pape. N'ayant pu soutenir une pénitence sérieuse, il demanda une autre, puis une autre. Finalement, le pénitencier lui demanda quelle pénitence il pourrait supporter. « De ne pas manger d'ail que je déteste », répondit le serviteur. Une fois la pénitence donnée, le serviteur eut une telle envie d'ail, que l’ayant vu dans le jardin, il se précipita pour en manger. Il se rendit de nouveau auprès du pénitencier, mais celui-ci, indigné, le chassa.

CAPITULUM LXXXVIII De Steinhardo proditore, qui per allea cecidit.

Duae cognationes militum in Episcopatu sunt Coloniensi, tam multitudine quam divitiis et probitate fortes satis atque magnanimes. Ex quibus una illarum de villa Bacheim originem ducit; altera de villa, quae Gurzenich vocatur. Erant autem inter eas quandoque tam validae et tam mortales inimicitiae, ut tunc temporis a nullo hominum, sive Episcopo ipsorum domino possent sopiri, sed quotidie rapinis, incendiis et homicidiis renovarentur. At illi de Gurzenich in terminis suis fecerunt sibi domum munitam in nemore, non quidem timore inimicorum, sed ut ibi possent confluere, quiescere, et simul procedendo illos acrius impugnare. Habentes autem servum quendam originarium, Steinhardum nomine, fidei eius claves munitionis commiserunt. Ille vero, instinctu diaboli, clanculo nuncium adversariis direxit, promittens quod tam dominos suos quam munitionem potestati eorum traderet, nescio quid causae contra illos praetendens. At milites de Bacheim traditionem timentes, verbis eius minus attenderunt. Quibus cum secundo ac tertio eundem nuncium destinasset, illi die praefixo se armantes, et cum multitudine timore insidiarum venientes, in loco domui satis vicino servum praestolati sunt. Ad quos proditor exiens, cum adhuc haesitarent, allatis omnium dominorum suorum, in castellulo meridiano tempore dormientium, gladiis, certos illos effecit. Ad quos armati intrantes, omnes occiderunt, servum secundum quod illi iuraverant, in sua recipientes. Postea miser ille, de tam exsecrabili facinore territus et compunctus, Sedem Apostolicam adiit, ubi culpam confitens, poenitentiam satis duram suscepit; sed tentationi succumbens, susceptam minime custodivit. Qui mox recurrens ad Papam, renovavit poenitentiam, sed non perseveravit in obedientia. Cumque hoc crebrius actitasset, dominus poenitentialis taedio affectus, se ab illo liberare volens, considerans nihil eum proficere, dixit: Nosti aliquid quod possis pro poenitentia suscipere et custodire? Respondit ille: Nunquam allea comedere potui. Certum est mihi, quia illorum carentiam, si pro peccatis meis suscepero, nunquam transgrediar. Ad quod verbum confessor respondit: Vade, et de cetero pro peccatis tuis magnis allea non comedas. Egressus homo Urbem, in horto quodam allea conspexit, quae ex immissione diaboli mox concupiscere coepit. Stans vero, et allea attendens, fortiter tentabatur. Concupiscentia invalescens non sinebat miserum abire, nec tamen allea prohibita ausus erat attingere. Quid verbis immorer ? Tandem gula vicit obedientiam, hortum intravit, et comedit. Mira res. Allea, de quibus nunquam gustare potuit cum essent cocta et accurate praeparata et ad comedendum sibi licita, contra vetitum cruda manducavit et immatura. Sic viliter in tentatione victus, cum multa confusione ad curiam rediit, et quid egerit recitavit. Quem poenitentialis cum indignatione repellens, ne sibi de cetero molestus esset praecepit. Quid post haec miser ille egerit, non audivi.
NOVICIUS: Misera est conditio hominis, quae sic prona est ad transgressionem. Sed dic quaeso, in quo genere gulae peccavit homo Dei, qui comedendo in Bethel a Leone occisus est?
MONACHUS: Non comedendo, sed contra divinum praeceptum, etiam in tali loco deceptus comedendo, talem poenam incurrit. Quanta sit culpa, illicita, sive etiam licita, contra praeceptum comedere aut bibere, nonullis tibi ostendam exemplis.