(Fr.) Une pieuse veuve tomba malade et, l'heure de sa mort approchant, demanda à sa servante d’appeler le prêtre. Quand le prêtre arriva, elle refusa toutefois de communier, en disant que le Christ lui-même lui avait déjà apporté la communion.

CAPITULUM XXXVI Item de Hildegunde vidua quam Christus per se ipsum communicavit.

In villa Lubbelare quae duobus milliaribus distat a Colonia, vidua quaedam honesta et religiosa erat, Hildegundis nomine, amica domini Henrici Abbatis nostri. Haec more illius viduae evangelicae pene nunquam recedebat de templo, ieiuniis et obsecrationibus serviens Deo. Habebat autem filium militem iuvenem nomine Wilhelmum, a quo modicum ei impendebatur honoris, amoris et consolationis. Et cum abundaret, immemor naturae, sinebat illam egere, multis modis eam exasperans. Non est recordatus scripturae dicentis: Maledictus a Deo qui exasperat matrem . Similia perpessa est a nuru, uxore filii. Quae cum infirmata, ad extrema devenisset, dixissetque ancillae: Fac me habere sacerdotem ut communicem; illa verba eius detulit ad nurum dicens: Domina mea petit sacerdotem. Cui illa substomachando respondit: In hebdomada ista accepit corpus Domini, et tamen videtur mihi quod adhuc vivat. Et adiecit indignando: Vade voca illum. Qui cum venisset cum corpore Domini, ait infirma: Quare venistis domine? Respondente sacerdote, ut communicem vos; respondit: Dominus meus cuius corpus petivi, iam hic fuit praesentialiter, et suis manibus me communicavit. Ex hoc nunquam suscipiam illud ab homine. Post aliquot vero dies defuncta est. Et quia scriptum est: Qui non honorat patrem et matrem, non laetabitur in filiis, Dominus eadem hebdomada Wilhelmi primogenitum extinxit; reliqui vero eius liberi, cum ferme essent duodecim, secundum ordinem infra breve tempus omnes defuncti sunt.