Thesaurus Exemplorum
Medii Aevi

Item ad idem. Narrat Guillelmus Malverius in Historia sua quod anno Domini millesimo decimo tercio Henrico secundo imperante et Benedicto papa VIII presidente, in quadam villa Saxonie ubi erat ecclesia Magni martiris, in vigilia Nativitatis Domini, robertus prespiter primam missam inchoaverat, et in cimiterio quidam Obertus nomine cum XVIII sodalibus viris et XV feminis coreas ducens et cantilenas seculares perstrepens, ita sacerdotem impediebant ut ipsa verba eorum inter sacra missarum solemnia intus resonarent -[f° v°]- . Ille mandat eis ut tacerent; quo neglecto, imprecatus est Deum dicens: "Placeat Deo et sancto Magno ut ita coreizantes maneatis usque ad unum annum !” Verba itaque pondus habuerunt, et ita per totum annum permanserunt. Filius presbiteri Johannis sororem suam cantantem per brachium arripuit, et statim istud a corpore evulsit, sed gutta sanguinis non exivit. Illa vero toto anno cum ceteris permansit coreas ducens et pluviam non cecidit super eos; non dolor, non frigus, non sitis, non fames, non lassitudo, eos affecit, indumenta eorum vel calciamenta non sunt attrita sed quasi vecordes cantabant. Primo usque ad genua, deinde usque ad femora terre divulsi sunt. Fabrica recta aliquando super eos erigebatur nutu Dei ut pluvias arceret. Anno evoluto, Erbertus Coloniensis episcopus eos absolvit a nodo quo manus eorum ligabantur et ante altare sancti Magni reconciliavit. Filia prespiteri cum aliis duobus continuo extincta est. Ceteri vero continius tribus diebus et noctibus dormierunt et postea obierunt et miraculis ut fertur claruerunt, quia valde penituerunt; ceteri vero penam suam et corporum tremorem perdiderunt.